nr. 049

Een jongeman doet in een grootwarenhuis snel wat inkopen en merkt een oudere dame op die hem nogal opvallend bekijkt en volgt. Hij vergeet het tot hij in de rij aan de kassa wordt aangesproken door diezelfde dame. Ze maakt trouwens van de gelegenheid gebruik om hem ook voorbij te glippen. 'Neem me niet kwalijk,' zegt de vrouw, 'U heeft natuurlijk gemerkt dat ik u aanstaarde, maar u lijkt zo sprekend op mijn zoon die een paar weken geleden is overleden... het spijt me ......' 

'Oh, nee, het spijt me', antwoordt de jongeman voorkomend, 'kan ik trouwens iets voor u doen?' 

'Ach ja,' zegt de vrouw zonder veel te moeten nadenken, 'Misschien kunt u me bij het buitengaan even naroepen en 'Daag Ma!' roepen. Mijn zoon deed dat ook altijd. Het zou me echt goed doen.' 'Tuurlijk,' antwoordt de jongeman. 

Wanneer de oude dame dan naar buiten stapt, roept hij haar een beetje verveeld, maar toch vrij enthousiast na 'Tot ziens, ma!' Intussen verwerkt de caissière zijn aankopen en rekent af: '€ 325,--, alstublieft,' zegt ze. 'Wat!?! dan kan toch niet, ik heb maar een paar dingen gekocht!' Waarop de caissière zegt: 'Uw moeder zei me dat u wel voor haar zou betalen.'